به خواب تا رنگ بی مهری نبینی

عفو بین الملل آزادی فوری اسماعیل بخشی و سپیده قلیان را خواستار شد

سخنرانی رندانه روحانی و اعتراض دانشجویان

فراسوی خبر ... پنجشنبه ۲۵ مهر / زینت میرهاشمی

برای مطالعه اصل خبر به سایت نبرد خلق به آدرس زیر مراجعه شود :

http://www.iran-nabard.com/

سخنرانی رئیس جمهور بی اختیار رژیم در روز چهارشنبه ۲۴ مهر به مناسبت آغاز سال تحصیلی دانشگاه با اعتراض گسترده دانشجویان روبرو گردید. دانشجویان معترض، زندانی شدن همکلاسیهای شان و سخن پراکنی و دروغبافیهای او در مورد انتخابات مجلس ارتجاع را به چالش کشیدند. شعارهای دانشجویان مبنی بر «حراست دانشگاه، شعبه اطلاعات»، «کلاس درس خالیه دانشجو زندانیه»، «کارگر دانشجو، اتحاد اتحاد»، «ایستاده ایم در سنگر، دانشجو و کارگر»، «خوابگاه دخترانه، زندانه زندانه» و ... خط باطلی بر دروغهای انتخاباتی حسن روحانی بر این که؛ دیگر دانشجوی ستاره دار نخواهیم داشت و یا طرح حقوق شهروندی، کشیدند.

دروغهای روحانی همراه با شعر و شعار آنچنان رنگ باخته که همریشان او در خلوت خودشان به ریش او می خندند. حرفهای عوامفریبانه در بخش سوال و جواب مانند: « ۴۰ سال است که ما به جواب قطعی در این باره نرسیده‌ ایم یک عده می ‌گویند تامل سازنده انجام دهیم و یک عده می‌گویند تعامل مستمر ... رسانه ملی باید به صورت مساوی در اختیار همه جناحها و افکار قرار گیرد ... باید فضای آزادی را در جامعه به وجود آورد ... برای رشد و توسعه رابطه و تعامل با دنیا نیاز است» فقط نمایش پیش پرده انتخابات مجلس رژیم بود.

روحانی برای بازار گرمی شوی انتخاباتی و از این صندوق به آن صندوق ولی فقیه رفتن را راه حل مشکلات دانست. وی که گزیده ولی فقیه و بنا به اعتراف خودش بیکاره است، مدعی شد تنها در فضای پر شور انتخابات است که مشکل حل خواهد شد. او به خودش یک مدال هم داد و گفت: «هرکه عاقل ‌تر و فهیم ‌تر است» را برگزینید. یعنی این که او این صفات را داشته تا به سمت رئیس جمهور ولایت فقیه  برگزیده شده است.

اگر حرفهای روحانی در روز چهارشنبه ۲۴ مهر را با حرفهای او در نشست خبری روز دوشنبه ۲۲ مهر جمع ببندیم، تصویر بحران و بن بست درون رژیم همراه با ترس و نگرانی از خیزش دوباره جنبشهای مردمی مانند سال ۹۶ نشان داده می شود.

خواسته های به سطح آمده در کف خیابان که حتا زیر شمشیر سرکوب رژیم همچنان پابرجاست و وجود اعتراضها و اعتصابهای کارگری و جنبشهای احتماعی، گواهی می دهد که حرفهای بی سر و ته روحانی که شبیه یک انشای بدون مکان و زمان است، راه حلی برای غلبه بر بحران نیست.

قیام دی ماه سال ۹۶ که نقطه عطفی در ستیز توده ها با تمامی رژیم در کف خیابان بود، آنچنان روحانی را ترسانده که وی در کنفرانس خبری اش به عنوان «یک طوفان بزرگ» از آن یاد کرده است. وی در سرکوب این جنبش عظیم مردمی به خودش مدال داده و گفت: «ترجیح می دهیم در زمان طوفان به جای حرف زدن، کار کنیم». «کار» او در دوره ریاستش یعنی سرکوب مخالفان و تشویق مردم به تسلیم شدن در مقابل نظام مرتجع ولایت فقیه.

یادمان رفیق مادر عزت غروی

اولدوز و کلاغ ها نوشته صمد بهرنگی

ماموریت غیرمُمکن عمران خان /

فراسوی خبر... چهارشنبه ۲۴ مهر / منصور امان  برای مطالعه به سایت ایران نبرد مراجعه کنید:

http://www.iran-nabard.com/

پس از ابتکار بی نتیجه نخست وزیر عراق، حال نوبت به همتای پاکستانی او رسیده تا در بُحران یمن به میانجیگری بین رژیم ولایت فقیه و عربستان سعودی بپردازد؛ تلاش صُلح جویانه ای که در هر دو مورد با استقبال گرم ج.ا روبرو گردیده، زیرا آن را پوشش خوبی برای پنهان کردن سیاست توسعه طلبانه و تنش زای خود زیر ماسک صُلح طلبی و مُشکل گُشایی ارزیابی می کند.

سرانجام میانجیگری آقای عادل عبدالمهدی که با رفت و آمد بین تهران و ریاض و پوشش تبلیغاتی گُسترده ای نیز همراه بود، هرگز آشکار نشد. انتظار نمی رود سفرهای آقای عمران خان هم سرنوشت بهتری داشته باشد.

بی تردید این فرجام نامطلوب از نبود مهارت دیپلُماتیک یا کم خرجی میانجیها سرچشمه نمی گیرد، مساله این است که رژیم مُلاها علاقه ای به حل بُحران ندارد، بیش از همه به این دلیل که یمن فقط قطعه ای از پازل بُحران منطقه ای آن است و پایان جنگ نیابتی و آشوب در این قسمت، بدون توقُف نیروی مُحرک سیاسی و فرقه ای که بُحران را پیش می راند، مُمکن نیست.

جوهره این رویکرد را در شرطی که آقای خامنه ای "برای پایان جنگ یمن" در برابر نخُست وزیر پاکستان گذاشت می توان به روشنی مُشاهده کرد. وی پایان جنگ را به "نحوه دُرُست" آن مشروط کرد که چیزی کمتر یا بیشتر از به رسمیت شناختن مُداخله رژیم او در این کشور و جایگاه ویژه دست نشاندگانش در دستگاه های سیاسی و نظامی آن به سبک حزب الله لُبنان نیست. ناگفته پیداست که هیچکُدام از طرفهای مُخاطب ج.ا، زیر بار چنین شرطی که در اساس جنگ یمن جنین مُستقیم آن است، نخواهد رفت.

ژست دیگر ج.ا برای وانمود علاقه به پایان بُحران کمتر از شرط یاد شده بی محتوا و خارج از موضوع نیست. آنچه که ج.ا به عُنوان "طرح چهار ماده ای" از آن یاد می کند و آقای خامنه ای در دیدار با آقای عمران خان نیز برای اثبات صُلح دوستی خود بدان استناد کرد، در حقیقت چیزی فراتر از یک مانُور نمایشی نیست و در صحنه عمل، رژیم ولایت فقیه مانعی بر سر راه تحقُق یک یک بندهای آن است. "گفتگوهای یمنی – یمنی" و "تشکیل یک دولت فراگیر" دُرُست همان پروسه ای است که پیش از آغاز جنگ یمن در حال انجام بود و بُنیادگرایان حوثی با تشویق و پُشتیبانی رژیم مُلاها آن را مُختل ساخته و سپس با کودتای نظامی فرآیند جدیدی را به جریان انداختند که نتیجه آن امروز در برابر دید همگان قرار دارد.

بُحران منطقه ای ج.ا راه حل جداگانه ندارد و ابتکارهایی که در این راستا شکل می گیرد، عُمر کوتاهی دارد و بیشتر به مصرف تبلیغاتی جنگ طلبان ج.ا می رسند. تنها راه حل واقعی، پایان دادن به مُداخله گری و توسعه طلبی فرقه ای و کنار گذاشتن طرحهای جُنون آمیز "هلال شیعی" و "صُدور انقلاب" است؛ ضرورتی که میانجیگری آقایان عمران خان و عبدالمهدی خود را از سایه سنگین آن نمی تواند برهاند.

بوی جوی مولیان آید همی