پیش به سوی موج دوم جنبش: پنج شنبه، پنج دی، پشت سرِ شیرزنان وطن

یاد و خاطره ی رفیق جانفشان #مینا_رفیعی دانشجوی انقلابی مارکسیست و از اعضای«سازمان رهایی بخش ایران» که در 30 آذرماه سال 1355 بهمراه هشت همرزم اش در جریان توطئه سیروس نهاوندی مأمور ساواک که در میان نیروهای چپ نفوذ کرده بود در خانه ای در میدان جان اف کندی (میدان توحید کنونی) در تهران به دام ساواک افتاده و جانباختند. گرامی باد! #سعید_سلطانپور شعر گل مینای جوان را در زندان به یاد مینا رفیعی که جوان ترین قربانی آن ماجرا بود سروده است. 🌹یادشان گرامی و نامشان جاویدان باد🌹

وحشت آشکار رژیم از شورش گرسنگان

فراسوی خبر ... یکشنبه ۱ دی ماه  ۱۳۹۸ /  زینت میرهاشمی / 

 http://jonge-khabar.com/news/articled.php?id=5387

نهادینه شدن شغل کولبری (اگر بشود اسمش را شغل گذاشت) دستاورد چهل سال حکومت ولایت فقیه است و در حالی که همه می دانند این همه دزدی و چپاول اقتصاد ایران را ویران کرده، ادعای ضربه زدن کولبران (باربران) به اقتصاد کشور نهایت بی شرمی و وقاحت است. به راستی وقاحت و بی شرمی تا کجا؟ انگار که مرگ دلخراش دو نوجوان کولبر که قلب سنگ حکومتیان را به درد نیاورده اولین مورد و یا آخرین آن است. قتل کاسبکاران و کولبران (باربران) توسط پاسداران و ماموران بی رحم رژیم در استانهای محروم غرب کشور به طور مرتب اتفاق افتاده است.

واکنش مذبوحانه جهانگیری معاون روحانی نسبت به قربانی شدن فرهاد خسروی نوجوان ۱۴ ساله و برادر ۱۷ ساله اش، به خاطر لقمه ای نان، نهایت بی شرمی نظام دزد سالار است.

این مزدور بی مایه رژیم، برای جلوگیری از گسترش خشم مردم مریوان خواستار رسیدگی سریع به وضعیت معاشی خانواده خسروی شد. این نوع رسیدگیها در حد یک نمایش و ادعای دادن صدقه است. جهانگیری مثل بقیه همقطارانش ادعای «جریحه» دار شدن وجدان نداشته اش را می کند.

همانطور که سهمیه اندکی که در بودجه بندی سال ۹۸ برای ایجاد کار در این مناطق اختصاص داده شده بود ملاخور شد و به گفته دبیر ستاد مبارزه با قاچاق کالا و ارز، در استان کردستان کاری انجام نشد و وعده بیمه کردن کولبران توسط علی ربیعی وزیر سابق تعاون، کار و رفاه اجتماعی انجام نشد، وعده بی پشتوانه جهانگیری هم به همان سرنوشت دچار خواهد شد.

مردم ایران به خوبی آگاه هستند که برادران قاچاقچی و باندهای مافیایی شریک آنان انحصار واردات را در اختیار دارند و هم اینان هستند که تحمل نان خوردن مرزنشینان استانهای محروم را ندارند. این بی مایگان و ذوب شدگان در ولایت که زورشان به گرفتن مالیات از زیر مجموعه های بیت ولی فقیه نمی رسد، قدرت شان را در سرکوب مردم گرسنه روستاهای مرزی نشان می دهند.

در مریوان، هزاران نفر در خاکسپاری نوجوان کولبر شعار مرگ بر دیکتاتوری داده و سرود «ای شهیدان» را به زبان کردی خواندند و جهانگیری با گفتن تسلیت ژست گرفت.

سازمان حقوق بشر «هه نگاو» تعداد کودک کولبر، زیر ۱۸ سال، که فقط در سال ۲۰۱۹ جان شان را در راههای پر و پیچ  خطرناک از دست داده اند را ۷ نفر اعلام کرده است. به گفته این نهاد حقوق بشری، در یک سال گذشته ۱۴ کولبر در اثر سرمازدگی جان شان را از دست داده اند. به این آمار باید آمار کولبرانی که در اثر تیر ماموران رژیم زخمی و یا کشته شده اند را اضافه کرد.

اما این که رژیم بعد از پخش این خبر واکنش نشان داده دقیقا تاثیر قیام خونین آبان ۹۸ و نشان دهنده این است که از قیام خونین آبان ورق به زیان حاکمیت برگشته است.

کنش های پایوران رژِیم بعد از گذشت بیش از یک ماه از قیام آبان، از حاشا کردن، شهید دزدی، ندادن آمار شهیدان، ادامه دستگیریها، انداختن پیکرهای شکنجه شده زنده یادان قیام در رودخانه ها، ترویج خشونت و کاربرد شدیدترین شکنجه ها برای مهیا کردن چوبه های دار و ماشین تواب سازی.... این روزها به راستی فضایی است که گویا نه یک رژیم چهل ساله بلکه تازه برای کسب قدرت و نگهداری آن تلاش می کند.  

در رویدادی دیگر نماز جمعه خوان موقت مشهد (بلندگوی خامنه ای) به درستی اوضاع وخیم رژیم را بیان کرده و توصیه می کند که به وضع مردم رسیدگی شود. وگرنه: «پوستمان را می‌کَنند، گوشتمان را می‌خورند و استخوانمان را خرد می‌کنند.». ولی این آخوند تا مغز استخوان فاسد این را می داند که وقتی آن روز فرا برسد نه مردم بلکه حیوانات هم گوشت فاسد و مسموم آنها را هم نخواهند خورد.

یادشان را گرامی می داریم . . .

محکومیت بین المللی رژیم مُلاها، یک برگ برنده

فراسوی خبر... شنبه ۳۰ آذر / منصور امان /منبع وبسایت های ایران نبرد و جنگ خبر

http://www.jonge-khabar.com/news/articled.php?id=5386

پژواک سیاسی خیزش آبان رژیم ج.ا را در شکل محکومیت بین المللی زیر ضربه های پی در پی خود گرفته است. تنها یک روز پس از محکومیت رژیم ولایت فقیه در مجمع عمومی سازمان ملل، پارلمان اُروپا نیز در اقدامی کم سابقه سرکوب خونین مردم مُعترض ایران در آبان ماه را به شدت محکوم کرد. پیش از موضعگیری این نهاد اُروپایی، کُنگره آمریکا هم کُشتار مُعترضان را محکوم و پُشتیبانی خود را از خواسته های آنها اعلام کرده بود.   

واکُنش منفی جهانی در هنگامی حاکمان سرکوبگر ایران را آماج خود قرار می دهد که به دلیل دو پرونده ماجراجویی هسته ای و موشکی و شرارت منطقه ای از جانب طرفهای خارجی شان زیر فشار شدیدی قرار دارند. دستگاه حاکم در حالی که زیر تاثیر فشار حداکثری آمریکا و ناتوانی شُرکای اُروپایی اش از "دور زدن" آن از پا درآمده، به سختی به روزنه فراری از این تنگنا یا دستکم یک دوره تنفُسی برای تجدید قُوا نیاز دارد.

ایجاد یک کانون فشار بین المللی جدید، چشم انداز آقای خامنه ای و همدستانش برای نجات کم هزینه از تله ای که به گرفتار آمده اند را از آنچه که هست تیره تر ساخته است. تردیدی نیست که آنها هنگامی که بین دو گُزینه سُقوط یا عقب نشینی هسته ای، موشکی یا منطقه ای قرار بگیرند، بدون چون و چرا گُزینه دُوُم را انتخاب خواهند کرد. در موضوع سرکوب و حُقوق مردُم ایران اما انتخاب دیگر اینچنین سهل و بدیهی نیست، زیرا عقب نشینی در این پهنه خود مُعادل سُقوط است. این از یکطرف به معنای آب رفتن راه حلهای حاکمیت برای برون رفت از شرایط حاضر است و از طرف دیگر، افزایش چشمگیر و لمس پذیر هزینه آن در هر مُعامله یا مُذاکره احتمالی را نوید می دهد.

انگُشت نما شدن رژیم ولایت فقیه در سطح بین المللی همزمان شکست یک راهکار سرکوبگرانه آن را به گونه مُشاهده پذیری برای همگان مُستند کرده است. یک هدف عُمده حاکمیت از قطع اینترنت، جلوگیری از بازتاب خارجی خیزش سراسری مردُم ایران بود. "نظام" به خیال خود کشور را به پستوی اندرونی اش تبدیل می کرد تا در درجه نخُست صدای غُرش ریزش زمین زیر پایش به بیرون نرسد. این امر به ویژه در شرایطی که مردُم عراق و لُبنان علیه اشغالگری و مُداخله جویی رژیم ولایت فقیه پا به میدان گذاشته اند، برای جلوگیری از تقویت این جبهه از طریق رسیدن پیام بی پُشتوانگی و بی ثباتی مُتجاوزان در "اُم القُرا"، اهمیتی کلیدی دارد.

در درجه بعد، قطع اینترنت وظیفه داشت که دست ماشین آدمکُشی آقای خامنه ای را باز بگذارد تا در پس پرده سیاه سانسور و خفقان خون بریزد و در امنیت خاموش قبرستانی، فضای گُشاده تری برای به خرج دادن توحُش آن فراهم آورد.

هیچیک از این دو هدف برآورده نشده است. قُدرت خیزش مردُم ایران و آوازه رویارویی دلیرانه آنها با سپاهیان تا دندان مُسلح رژیم فاسد، سوژه سرود و شُعار در خیابانهای بغداد و بیروت گردیده و از نیویورک تا بروکسل و از واشنگتُن تا قلب پایتختهای "سه تُفنگدار" را درنوردیده است.    

به همین گونه، اسناد وحشیگری و بی رحمی رژیم مُلاها در سطحی وسیع و بدون توقُف دست به دست می گردد. حاکمیت ننگ رُسوایی جهانی و داخلی قطع اینترنت و بار خسارت کلان سیاسی و مالی آن را به جان خرید و در انتها رُسوا و ورشکسته بر جای ماند.    

تاکتیک سرکوب حاکمیت، هم در سطح داخل و هم در پهنه خارجی بر ضد خودش عمل کرده. با حمایت بین المللی از مردُم ایران و ایجاد کانون فشار جدیدی علیه دستگاه حاکم، جامعه مُعترض یک برگ برنده به دست آورده و در مُبارزه اش تقویت گردیده است. آرایش امروز بین المللی محصول اراده آبان است و این هنوز آغاز کار جُنبش سرنگونی ست؛ ضربات کاری دیگر در راه است.  

یادمان رفیق رفیق صمد بهرنگی

یادمان رفیق شکرالله پاک‌نژاد از رشیدترین فرزندان مبارز ایران گرامی باد