۱۳۹۸ دی ۲۹, یکشنبه
در میان ویرانه های سیل، مدال افتخار روحانی به خودش
فراسوی خبر ... یکشنبه ۲۹ دی /زینت میرهاشمی / منبع خبر وب سایتهای ایران نبرد و جنگ خبر
یک هفته پس از جاری شدن سیل در بلوچستان، حسن روحانی در سفر توریستی به آن دیار و وعده هایی که برای آینده داد، دروغپردازی و شیادی خودش را نشان داد. حسن روحانی منطقه چاه بهار را با اهمیت دانست و به مردم آن جا وعده داد که روزی راه آهن، کشتی، اتوبان و فرودگاه، هر چهار تا را در کنار هم خواهید داشت.
رئیس حکومت دروغگویان، بعد از چهل سال تحمیل فقر و تنگدستی، بی آبی و بی خانمانی به مردم محروم سیستان و بلوچستان، از پروژه های دولتش در حوزه آب و برق در این منطقه حرف زد و وعده ۳۱ هزار میلیارد تومان طرح آب و برق در سال آینده را داد. او بی شرمانه «وقفه» در این طرحها را تقصیر «دشمن» اعلام کرد.
«دشمن» کلمه رمز در بارگاه ولایت خامنه ای است که ریز و درشت خدمتگزاران این بارگاه برای پوشاندن بی لیاقتی، دزدی، دروغگویی، چپاول، استثمار و ....از آن استفاده می کنند. روحانی هم در این سفر توریستی این کلمه را فراموش نکرد.
تصویرها و فیلمهای گوناگونی از زندگی دشوار مردم این مناطق که سیل همه دارائیهای نداشته شان را از بین برده و حتا آّب آَشامیدنی هم ندارند سخن می گویند.
در چنین وضعیتی، حسن روحانی به دولت «تدبیر و امید» ش مدال افتخار داد که کسی در این سیل کشته نشده است. وی گفت: «همین که سیل تلفات نداشته مایه افتخار دولت است». شاید هم خبر تلویزیون «پرس تی وی» مبنی بر کشته شدن حداقل ۳ نفر در جریان سیل سیستان و بلوچستان در روز «جمعه» آینده به وی برسد. همان طور که خبر گران شدن بنزین و شلیک سپاه به هواپیما روز «جمعه» به وی رسیده است.
مدیر یک مدرسه در وانان در منطقه سیل زده می گوید: «سالهاست که از خرابی جاده ها می گوییم. سالهاست که داد زده ایم روستاهایمان در بستر رودخانه هستند و زیرساختها برای سیل فراهم است اما کو گوش شنوا» (ایلنا شنبه ۲۸ دی )
مردم محروم سیستان و بلوچستان که قبل از سیل هم از جمله نادیده شدگان و هیچ شمردگان از نظر این حکومت بودند حتا «مبلغ ناچیز» ی هم برای لایروبی رودخانه های این استان در سهمیه بندی بودجه دولت «تدبیر و امید» روحانی نصیبشان نشده است.
روحانی نیاز به تولید انبوه موشک را بر نیاز مردم این استان ترجیح داد. هدایت فهمی، کارشناس سابق منابع آب وزارت نیرو، در این باره به برخی رسانه‌ها گفت: «در لایروبی رودخانه ها هیچ شوی تبلیغاتی برای مسئولین اتفاق نمی‌افتد. به همین دلیل است مساله به این مهمی در کشور به خوبی اجرا نمی‌شود.» (دویچه وله ۲۶ دی )
یک مجلس نشین از زاهدان در روز دوشنبه ۲۳ دی در رابطه با قایل پیش بینی بودن این سیل گفت: «اگر زیرساختهای مناسب، فراهم می شد، با توجه به اینکه وقوع سیل در سیستان و بلوچستان قابل پیش بینی بود، می توانستیم جلوی خسارتها را بگیریم.»
فاجعه سیل بلوچستان، زندگی در آب و سرما و قطع کامل ارتباطات مردم سیل زده، تصویری از ظلم و بیداد رژیم ولایت فقیه است که برای نشان دادن عظمت دروغین خود در مرده سواری یک جنایتکار بین المللی، مردم را به زور از مناطق تنگ و بستن کوچه های منتهی به آن عبور می دهد تا بگوید در اثر ازدحام جان داده اند و بدین ترتیب دهها نفر را قربانی نمایش دروغین خود کند. میلیونها دلار هزینه تعدادی موشک برای زدن بیابانهای بغداد خرج می کند، دو تا موشک خرج هواپیمایی با ۱۷۶ مسافر می کند تا بگوید آمریکائیها زدند و وقتی دروغش افشا می شود باز هم دلیل را شرایط جنگی اعلام می کند و سرانجام خلیفه ارتجاع، در نماز روز آدینه حاضر می شود و زبانش در گفتن کلمه ای در باره سیل زدگان لال می شود.
مردم سیستان و بلوچستان هم در ردیف همان «دشمنانی» هستند که خامنه ای در آخرین سخن پراکنی اش با آنان مرزبندی کرد.
رئیس حکومت دروغگویان، بعد از چهل سال تحمیل فقر و تنگدستی، بی آبی و بی خانمانی به مردم محروم سیستان و بلوچستان، از پروژه های دولتش در حوزه آب و برق در این منطقه حرف زد و وعده ۳۱ هزار میلیارد تومان طرح آب و برق در سال آینده را داد. او بی شرمانه «وقفه» در این طرحها را تقصیر «دشمن» اعلام کرد.
«دشمن» کلمه رمز در بارگاه ولایت خامنه ای است که ریز و درشت خدمتگزاران این بارگاه برای پوشاندن بی لیاقتی، دزدی، دروغگویی، چپاول، استثمار و ....از آن استفاده می کنند. روحانی هم در این سفر توریستی این کلمه را فراموش نکرد.
تصویرها و فیلمهای گوناگونی از زندگی دشوار مردم این مناطق که سیل همه دارائیهای نداشته شان را از بین برده و حتا آّب آَشامیدنی هم ندارند سخن می گویند.
در چنین وضعیتی، حسن روحانی به دولت «تدبیر و امید» ش مدال افتخار داد که کسی در این سیل کشته نشده است. وی گفت: «همین که سیل تلفات نداشته مایه افتخار دولت است». شاید هم خبر تلویزیون «پرس تی وی» مبنی بر کشته شدن حداقل ۳ نفر در جریان سیل سیستان و بلوچستان در روز «جمعه» آینده به وی برسد. همان طور که خبر گران شدن بنزین و شلیک سپاه به هواپیما روز «جمعه» به وی رسیده است.
مدیر یک مدرسه در وانان در منطقه سیل زده می گوید: «سالهاست که از خرابی جاده ها می گوییم. سالهاست که داد زده ایم روستاهایمان در بستر رودخانه هستند و زیرساختها برای سیل فراهم است اما کو گوش شنوا» (ایلنا شنبه ۲۸ دی )
مردم محروم سیستان و بلوچستان که قبل از سیل هم از جمله نادیده شدگان و هیچ شمردگان از نظر این حکومت بودند حتا «مبلغ ناچیز» ی هم برای لایروبی رودخانه های این استان در سهمیه بندی بودجه دولت «تدبیر و امید» روحانی نصیبشان نشده است.
روحانی نیاز به تولید انبوه موشک را بر نیاز مردم این استان ترجیح داد. هدایت فهمی، کارشناس سابق منابع آب وزارت نیرو، در این باره به برخی رسانه‌ها گفت: «در لایروبی رودخانه ها هیچ شوی تبلیغاتی برای مسئولین اتفاق نمی‌افتد. به همین دلیل است مساله به این مهمی در کشور به خوبی اجرا نمی‌شود.» (دویچه وله ۲۶ دی )
یک مجلس نشین از زاهدان در روز دوشنبه ۲۳ دی در رابطه با قایل پیش بینی بودن این سیل گفت: «اگر زیرساختهای مناسب، فراهم می شد، با توجه به اینکه وقوع سیل در سیستان و بلوچستان قابل پیش بینی بود، می توانستیم جلوی خسارتها را بگیریم.»
فاجعه سیل بلوچستان، زندگی در آب و سرما و قطع کامل ارتباطات مردم سیل زده، تصویری از ظلم و بیداد رژیم ولایت فقیه است که برای نشان دادن عظمت دروغین خود در مرده سواری یک جنایتکار بین المللی، مردم را به زور از مناطق تنگ و بستن کوچه های منتهی به آن عبور می دهد تا بگوید در اثر ازدحام جان داده اند و بدین ترتیب دهها نفر را قربانی نمایش دروغین خود کند. میلیونها دلار هزینه تعدادی موشک برای زدن بیابانهای بغداد خرج می کند، دو تا موشک خرج هواپیمایی با ۱۷۶ مسافر می کند تا بگوید آمریکائیها زدند و وقتی دروغش افشا می شود باز هم دلیل را شرایط جنگی اعلام می کند و سرانجام خلیفه ارتجاع، در نماز روز آدینه حاضر می شود و زبانش در گفتن کلمه ای در باره سیل زدگان لال می شود.
مردم سیستان و بلوچستان هم در ردیف همان «دشمنانی» هستند که خامنه ای در آخرین سخن پراکنی اش با آنان مرزبندی کرد.
۱۳۹۸ دی ۲۸, شنبه
سُخنرانی خامنه ای؛ بوی نای، بوی الرحمان
منصور امان / فراسوی خبر... شنبه ۲۸ دی / منبع وبسایت های ایران نبرد و جنگ خبر
در مُحاصره خشم و نفرت مردُم و در حالی که جُز طوق "قاتل" و "الدنگ" چیزی برای او به جا نمانده، رهبر جمهوری اسلامی پُشت تریبون حُکومتی نماز جمعه قرار گرفت تا یکی از آخرین تلاشهای خود برای بند زدن رژیم درهم شکسته اش و نمایش انسجام آن در برابر جامعه ی "دُشمن" را ناآزموده باقی نگذارد.
آقای علی خامنه ای که به شدت از سخن گفتن به طور زنده و بدون آرایش گفته هایش طفره می رود، برخلاف تمایُل خویش پشت این بُلندگوی رسمی قرار گرفت و سُخنان او نیز تردیدی به جا نگذاشت که "رهبر" فعلی را نه اراده خود، بلکه شلاق سوزناک تحولات دو هفته گذشته در مُصلای "رهبر" قبلی حاضر کرده است.
سُخنرانی در گورستان شاید یک انتخاب به جا تر از سوی آقای خامنه ای بود، چرا که او جُز مرثیه سرایی برای چند مُرده سیاسی که در امواج خروشان اعتراضهای توده ای و زیر سیل بی توقُف رویدادها دفن شدند، حرف دیگری برای گُفتن نداشت. تماشاچیان او در اشاره ها، حمله ها و گزافه گوییهایش شاهد کفن و دفن رسمی دو پروژه شکست خورده حاکمیت گردیدند که یکی در سیرک سیار سُلیمانی و دیگری در تئاتر "انتقام سخت" از آمریکا بسته بندی شده بود.
دست خالی آقای خامنه ای را به ویژه از آنجا می توان دریافت که سُخنانش چه در فُرم و چه در مضمون به طور عُمده واگویی تبلیغاتی بود که زیردستانش و رسانه های بدنام حُکومتی در خلال دو هفته گذشته مشغول تکرار آن هستند و همانها نیز خود با نگرانی به بی تاثیری و باور نداشتن جامعه به این تولیدات اقرار می کنند.
از این زاویه، آقای خامنه ای همه انتظاراتی که از او می رفت را برآورده کرد و از خط خود که روی توهُم، کژپنداری و کوته بینی ریل گذاری شده و تابلوهای راهنمایش را دُروغ، مُبالغه، فرافکنی و لاف و گزاف تشکیل می دهد، خارج نشد.
همین وفاداری آلوده را می توان در برخورد او به تازه ترین رُسوایی رژیم اش، سرنگون ساختن هواپیمای مُسافربری، مُشاهده کرد. او که عُنوان مُجلل و دهان پُرکن "فرمانده کُل قُوا" را به خود عطا کرده و با ادا و اطوار مُتکبرانه از رژه های نظامی سان می بیند، نه تنها حاضر به پذیرفتن مسوولیت و پوزش از خانواده های سوگوار و مردُم شوکه شده به خاطر جنایت نیروی تحت امرش نشد، بلکه گُستاخانه اعتراض آنها به این تبهکاری را "توطئه دُشمن" مُعرفی کرد و خودشان را "تابع رسانه های خارجی" دانست.
رهبر جمهوری اسلامی بر نوک دستگاه تبلیغاتی قرار گرفت تا به تهدیدهای هراسناک داخلی و بُحران از پایش خارج شده خارجی واکُنش نشان دهد و بگوید که می تواند آنها را مُدیریت کند. آنچه که او به زبان آورد اما سُخن از واقعیت دیگری دارد؛ "رهبر" هیچ راه حلی برای برون رفت رژیم به تله افتاده اش ندارد، از اُتاق فکر حاکمیت فقط نم و کپک چهل ساله بیرون می آید و او تن شویان در این نازایی و پوسیدگی، خود را تکرار می کند. آنچه که روز جُمعه آقای خامنه ای از خود پراکند، بوی نای، بوی الرحمان بود.
آقای علی خامنه ای که به شدت از سخن گفتن به طور زنده و بدون آرایش گفته هایش طفره می رود، برخلاف تمایُل خویش پشت این بُلندگوی رسمی قرار گرفت و سُخنان او نیز تردیدی به جا نگذاشت که "رهبر" فعلی را نه اراده خود، بلکه شلاق سوزناک تحولات دو هفته گذشته در مُصلای "رهبر" قبلی حاضر کرده است.
سُخنرانی در گورستان شاید یک انتخاب به جا تر از سوی آقای خامنه ای بود، چرا که او جُز مرثیه سرایی برای چند مُرده سیاسی که در امواج خروشان اعتراضهای توده ای و زیر سیل بی توقُف رویدادها دفن شدند، حرف دیگری برای گُفتن نداشت. تماشاچیان او در اشاره ها، حمله ها و گزافه گوییهایش شاهد کفن و دفن رسمی دو پروژه شکست خورده حاکمیت گردیدند که یکی در سیرک سیار سُلیمانی و دیگری در تئاتر "انتقام سخت" از آمریکا بسته بندی شده بود.
دست خالی آقای خامنه ای را به ویژه از آنجا می توان دریافت که سُخنانش چه در فُرم و چه در مضمون به طور عُمده واگویی تبلیغاتی بود که زیردستانش و رسانه های بدنام حُکومتی در خلال دو هفته گذشته مشغول تکرار آن هستند و همانها نیز خود با نگرانی به بی تاثیری و باور نداشتن جامعه به این تولیدات اقرار می کنند.
از این زاویه، آقای خامنه ای همه انتظاراتی که از او می رفت را برآورده کرد و از خط خود که روی توهُم، کژپنداری و کوته بینی ریل گذاری شده و تابلوهای راهنمایش را دُروغ، مُبالغه، فرافکنی و لاف و گزاف تشکیل می دهد، خارج نشد.
همین وفاداری آلوده را می توان در برخورد او به تازه ترین رُسوایی رژیم اش، سرنگون ساختن هواپیمای مُسافربری، مُشاهده کرد. او که عُنوان مُجلل و دهان پُرکن "فرمانده کُل قُوا" را به خود عطا کرده و با ادا و اطوار مُتکبرانه از رژه های نظامی سان می بیند، نه تنها حاضر به پذیرفتن مسوولیت و پوزش از خانواده های سوگوار و مردُم شوکه شده به خاطر جنایت نیروی تحت امرش نشد، بلکه گُستاخانه اعتراض آنها به این تبهکاری را "توطئه دُشمن" مُعرفی کرد و خودشان را "تابع رسانه های خارجی" دانست.
رهبر جمهوری اسلامی بر نوک دستگاه تبلیغاتی قرار گرفت تا به تهدیدهای هراسناک داخلی و بُحران از پایش خارج شده خارجی واکُنش نشان دهد و بگوید که می تواند آنها را مُدیریت کند. آنچه که او به زبان آورد اما سُخن از واقعیت دیگری دارد؛ "رهبر" هیچ راه حلی برای برون رفت رژیم به تله افتاده اش ندارد، از اُتاق فکر حاکمیت فقط نم و کپک چهل ساله بیرون می آید و او تن شویان در این نازایی و پوسیدگی، خود را تکرار می کند. آنچه که روز جُمعه آقای خامنه ای از خود پراکند، بوی نای، بوی الرحمان بود.
اشتراک در:
پست‌ها (Atom)
واکسن؛ خامنه ای چطور پُشت مُجریان فرمانش را خالی کرد
منصور امان / فراسوی خبر... پنجشنبه ۲۸ مرداد منبع: پایگاه اینترنتی ایران نبرد و جنگ خبر http://www.jonge-khabar.com/news/articled.php?id=5...
