بدون شرح ، تصویر از من شرح با شما.....

یادمان ستار خان

با یاد و خاطرۀ اُسطورۀ علم و عملِ انقلابی، رفیق کبیر بیژن جزنی

ستارگا ن سرخ رهایی

حمید اشرف از تبار نسل شجاعان

کدامین سویی ای پنهان به هرسو ؟

به هر نقشی، ولی نقش تو خوانم

چه گویم وصفت ای پیدای پنهان
سخن كوتاه گردد در دهانم

به هر نبضم تو را فریاد کردم
تو می خوانی به قلب خون چکانم

من از آغاز هستی مست بودم
شراب مهر تو، پُر کرده جانم

نخستم باد ه ی عشقت چشاندی
خود از بیگانه زآن مستی ندانم

به وسواسی شکستی عصمتم را
به باد خشم دادی ،جاودانم

به جرم دیدن و دانستن عشق
برون افکندی از باغ جنانم

بیفکندی مرا در کام دریا
زدی جای دگر آتش به جانم

به توفانم سپردی روزگاری
شدم دل خوش که من نوح زمانم

بریدی تشنه لب، باری سرم را
به خاک و خون کشاندی خاندانم

به امّیدی به پا کردم سرایی
تو ویران کردی امّا آشیانم

مرا ناحق کشاندی بر سر دار
چو جاری شد اناالحق بر زبانم

رهایم کرده ای در این بیابان
غریب مانده دور از کاروانم

هزاران ره نهادی پیش پایم
به هر بی راهه اکنون پا کشانم

زخود خواهی پُرم کردی و گفتی
غرور از جامه ی جانم تکانم

در این دریا ز سر بگذشته آبم
نه کشتی بان، نه کشتی، نه کرانم

هزاران گرگ در من پروراندی
عصایم دادی و گفتی شبانم

زبانم را به پرسش ها گشودی
به پاسخ لیک بشکستی دهانم

سراغت را به هر جایی گرفتم
کسی اما نداد از تو نشانم

به هرلحظه، به هرجا، در فراقت
به صد درد و بلا در امتحانم

بیافکندی مرا در این بیابان
نه از راهی نشان، نز همرهانم

بیابان و من و سوزنده خورشید
نه واحه بخشی اَم نه سایه بانم

هزاران موج نومیدی فرو برد
در این دریای نا پیدا کرانم

گرفتم آن که دل شُستم ز مهرت
چه کس را جای تو در دل نشانم؟

خدنگ عمرمن فرسود وبشکست
مرا برکش که خم گشته کمانم

جهانم یکسره در کام ظلمت
نمي سوزد چراغي در شبانم

کدامین سوئی ای پنهان به هرسو
ازین سرگشتگی ها وارهانم

تو را، تنها تو را، جویم به هستی
در این ره، فارغ از سود و زیانم

کدامین سویی ای پنهان به هرسو ؟
جمشید پیمان
«« یک شعر قدیمی بــــــــــــرای رمــــــــضـــــــان»»

ندانستم که ای، هرگز ندانم

قبیله عشق