فراسوی خبر... دوشنبه ۴ آذر /منصور امان /منبع وبسایت های ایران نبرد و جنگ خبر
حاکمان ج.ا خود را به خواب زده اند و با تمام وُجود مایلند از آنچه که بر سرشان می آید، بی خبر بمانند. این ژست را می توان از بیهوده گویی علیه اعتراضات و مُعترضان و تبلیغات تکراری دستگاه های تحت امر آنها دریافت.
آنها خیزش جامعه را محصول توطئه آمریکا، اسراییل و عربستان معرفی می کنند، به یکدیگر به مناسبت پایان یافتن اعتراضها تبریک می گویند، شکست "دُشمن" را جار می زنند و به خودستایی به دلیل توانایی و مهارت در این امر می پردازند.
این واقعیت که رژیم حاکم در برخورد ضد تبلیغاتی با اعتراضها و جنبشهای مردُم، خود را تکرار می کند، نُکته تازه ای نیست. در برخورد به خیزشهای ۸۸ و ۸۹، "نظام" به همین عبارتها، استدلالها و ارزیابی توسُل می جست. چند سال بعد، در جریان اعتراضهای دی ماه ۹۶، همین کلیشه ها بود که دست افزار آن را تشکیل می داد. حاکمیت در جنگ علیه اعتراضهای صنفی یا سیاسی محدود یا سراسری یا پیگرد فعالان سیاسی و مدنی نیز از این خوراک نظری تغذیه کرده است. تنها تفاوُتی که می توان برای دوره های گوناگون مصرف و بازمصرف محورهای یاد شده سُراغ گرفت، ناموثرتر و باورناپذیرتر شدن شان از یک دوره تا دوره دیگر است.
با خیزش ۹۸ اما آنچه که در گذشته سپر دفاعی حاکمیت به شُمار می رفت و نیروهای آن را انسجام می داد، امروز فقط نقش یک عایق برای پوشاندن التهاب و از هم پاشیدگی راس و بدنه را ایفا می کند. با این حال حتی رنگ و روغن سنگین ژست مصنوعی تسلُط به اوضاع هم نمی تواند مانع بیرون زدن بُهت و وحشتی شود که زیر پوست رژیم ولایت فقیه آماس کرده است. در همان لحظه ای که این سرکرده سپاه پاسداران یا آن پایور دولتی برای مردُم رجز می خواند و نمایش اعتماد به نفس می دهد، بُغض سرنگونی نیز راه گلویش را می بندد و ناله "جنگ جهانی"، "عملیات کربلای ۴"، "فُروغ جاویدان ۲"ُ، "جنگ شهری" و سرآخر "نجات یافتن توسُط خُدا" سر می دهد.
سرگشتگی حاکمان ج.ا فهم پذیر است؛ خیزش ۹۸ از نظر عُمق و شدت، پُردامنه ترین حرکتی است که ایران از هنگام قیام ۵۷ شاهد آن بوده و تمامی شواهد بیانگر آن است که این هنوز پایان زنجیره قطع نشدنی خیزشهایی نیست که هر بار با قُدرت بیشتر و سمتگیری بی واسطه تری خود را در صحنه سیاسی - اجتماعی کشور تثبیت می کند.
رژیم ولایت فقیه در برابر یک چالش عظیم قرار گرفته و برخورد آن در هفته گذشته به روشنی نشان داد که برای رویارویی و مُدیریت آن به هیچ وجه مُجهز نیست. به میدان آوردن ساز و برگ نظامی در برابر شهروندان بی سلاح، آخرین برگی است که حاکمیت علیه جامعه روی میز می گذارد و این افلاس را مردُمی که او را به این نُقطه کشانده اند، زودتر و بهتر از هر کسی درک می کنند.
به همین صورت قطع اینترنت نیز نشانی از آمادگی و توانایی کشمکش با جامعه مُعترض ندارد. به گفته منابع حُکومتی، راهکار مزبور فقط در کمتر از یکهفته یک ونیم میلیارد دُلار خسارت به بار آورده و این مُستقل از هزینه روانی و اجتماعی این امر به ویژه نزد طبقه مُمتاز و حامیان رژیم حاکم است. "نظام" آب طشت حمام را با بچه داخل آن دور ریخته و این نیز جُز از بی چارگی و رسیدن به انتهای راه نشان ندارد.
آتشفشان قیام علیه رژیم استبدادی - مذهبی و نظم ستمکارانه اش فعال شده است و به تناوُب با قُدرت بیشتر و گُدازه سوزانده تر به بیرون می توفد. لحظه انفجار بُزُرگ نزدیک و نزدیک تر می شود.
آنها خیزش جامعه را محصول توطئه آمریکا، اسراییل و عربستان معرفی می کنند، به یکدیگر به مناسبت پایان یافتن اعتراضها تبریک می گویند، شکست "دُشمن" را جار می زنند و به خودستایی به دلیل توانایی و مهارت در این امر می پردازند.
این واقعیت که رژیم حاکم در برخورد ضد تبلیغاتی با اعتراضها و جنبشهای مردُم، خود را تکرار می کند، نُکته تازه ای نیست. در برخورد به خیزشهای ۸۸ و ۸۹، "نظام" به همین عبارتها، استدلالها و ارزیابی توسُل می جست. چند سال بعد، در جریان اعتراضهای دی ماه ۹۶، همین کلیشه ها بود که دست افزار آن را تشکیل می داد. حاکمیت در جنگ علیه اعتراضهای صنفی یا سیاسی محدود یا سراسری یا پیگرد فعالان سیاسی و مدنی نیز از این خوراک نظری تغذیه کرده است. تنها تفاوُتی که می توان برای دوره های گوناگون مصرف و بازمصرف محورهای یاد شده سُراغ گرفت، ناموثرتر و باورناپذیرتر شدن شان از یک دوره تا دوره دیگر است.
با خیزش ۹۸ اما آنچه که در گذشته سپر دفاعی حاکمیت به شُمار می رفت و نیروهای آن را انسجام می داد، امروز فقط نقش یک عایق برای پوشاندن التهاب و از هم پاشیدگی راس و بدنه را ایفا می کند. با این حال حتی رنگ و روغن سنگین ژست مصنوعی تسلُط به اوضاع هم نمی تواند مانع بیرون زدن بُهت و وحشتی شود که زیر پوست رژیم ولایت فقیه آماس کرده است. در همان لحظه ای که این سرکرده سپاه پاسداران یا آن پایور دولتی برای مردُم رجز می خواند و نمایش اعتماد به نفس می دهد، بُغض سرنگونی نیز راه گلویش را می بندد و ناله "جنگ جهانی"، "عملیات کربلای ۴"، "فُروغ جاویدان ۲"ُ، "جنگ شهری" و سرآخر "نجات یافتن توسُط خُدا" سر می دهد.
سرگشتگی حاکمان ج.ا فهم پذیر است؛ خیزش ۹۸ از نظر عُمق و شدت، پُردامنه ترین حرکتی است که ایران از هنگام قیام ۵۷ شاهد آن بوده و تمامی شواهد بیانگر آن است که این هنوز پایان زنجیره قطع نشدنی خیزشهایی نیست که هر بار با قُدرت بیشتر و سمتگیری بی واسطه تری خود را در صحنه سیاسی - اجتماعی کشور تثبیت می کند.
رژیم ولایت فقیه در برابر یک چالش عظیم قرار گرفته و برخورد آن در هفته گذشته به روشنی نشان داد که برای رویارویی و مُدیریت آن به هیچ وجه مُجهز نیست. به میدان آوردن ساز و برگ نظامی در برابر شهروندان بی سلاح، آخرین برگی است که حاکمیت علیه جامعه روی میز می گذارد و این افلاس را مردُمی که او را به این نُقطه کشانده اند، زودتر و بهتر از هر کسی درک می کنند.
به همین صورت قطع اینترنت نیز نشانی از آمادگی و توانایی کشمکش با جامعه مُعترض ندارد. به گفته منابع حُکومتی، راهکار مزبور فقط در کمتر از یکهفته یک ونیم میلیارد دُلار خسارت به بار آورده و این مُستقل از هزینه روانی و اجتماعی این امر به ویژه نزد طبقه مُمتاز و حامیان رژیم حاکم است. "نظام" آب طشت حمام را با بچه داخل آن دور ریخته و این نیز جُز از بی چارگی و رسیدن به انتهای راه نشان ندارد.
آتشفشان قیام علیه رژیم استبدادی - مذهبی و نظم ستمکارانه اش فعال شده است و به تناوُب با قُدرت بیشتر و گُدازه سوزانده تر به بیرون می توفد. لحظه انفجار بُزُرگ نزدیک و نزدیک تر می شود.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر