ای رفیقــان
ای رفیقــــــــان قهـرمـانـان
جان در ره میهن خود بدهیم بــی مهــابـــا
از تــــــن مــــــا خــون بــریــزد
از خــــون مـــــا لالــــه خیـــــزد
پـرلالـه و گـل بشـود همـه جـا چون گلستان
چــون دمــاونـــد ســرفـــرازیــــم
در ره خلـــــــــق جــان ببــازیـــم
یک پا ننهیـم قـدمـی بـه عقـب تــا دم مــرگ
در کوه و دشت در بیــابــان
غران چو یکی شیری که رهـا گشتـه از بنـد
خلــــق ایــــران همره ماست
زیـن رو وطــن ام آزاد و رهـا گـردد از بنــد
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر